Villgratenbach

Gisteren visten we op de Villgratenbach. Die is verdeeld in twee stukken, waarvan het onderste deel niet te doen was, vanwege werkzaamheden met machines die in de beek stonden te graven, precies op het stuk waar het onderste deel begon. Waardeloos, want dat was het mooiste deel. Meteen voorbij de werkzaamheden was het water weer glashelder. De beek had hier allemaal plateautjes met mooie riffles, waar de vissen natuurlijk stonden te kijken of er iets eetbaars voorbij kwam.

We zijn de beek verder stroomop gevolgd. Hij werd steeds kleiner en hij leek ons ook steeds moeilijker te bevissen.

Uiteindelijk kwamen we hoog in het gebergte nog maar een klein stroompje tegen en behoorlijk wat sneeuw.

Volgens Bart was er bovenaan een stuwmeer(tje), maar dat  hebben we niet gevonden en zijn toen maar weer teruggegaan.

Eerst nog wat heen en weer rijden en kijken over bruggen en toen namen we de beslissing om de auto's te parkeren bij een breed en traag stromend stuk, met voldoende ruimte om te lunchen.

En zoals beloofd komt dan nu de revolutionaire theorie van Max. Max zegt, "Regel 2: kleine smalle beekjes, lange hengels en groot water korte hengels."

Frank heeft het brede stuk bevist, Bart is stroomaf gelopen en ik stroomop met mijn nieuwe hengel. Ik dacht dat doe ik wel even, maar dat pakte toch iets anders uit. Het is een prima ding, daar ligt het niet aan, maar ik moest er wel even aan wennen. Uiteindelijk ging het vissen met een korte leader uit de top mij het beste af. Ik kon zo met pendelworpjes de gaten en de riffles uitpeuteren. Ik zag veel vissen staan, maar het lukte mij niet om ze mijn nymphen te laten nemen.

Terug bij de auto, op de afgesproken tijd, hoorde ik hoe het mijn vismaten was vergaan. Ik kwam Frank het eerste tegen en die had er negen. Ik heb toen ook nog even in het brede trage deel gevist en ving er één. Bart kwam even later en die had er twee. We besloten eerst stroomaf te gaan kijken of de werkzaamheden waren gestopt en de rivier weer te bevissen was, maar dat was nog niet zo. Dan maar weer terug naar boven en hetzelfde stuk nog eens aangepakt. Het was nu geen uitgebreide lunch, maar een snelle boterham. Het begon ook behoorlijk fris te worden.Extra kleding aan, dus maar. En daar gingen we weer. Bart en ik stroomop en Frank in een ander deel van traag stromende, brede stuk, dat door Max "Het Aquarium" wordt genoemd. Deze naam suggereert misschien dat ze hier makkelijk te vangen zijn, maar dat is niet zo. Frank heeft er erg veel moeite voor moeten doen. Hij ving er nog wel één bij en kwam op tien vissen. Bart ving er nog twee bij en kwam op vier. Ikzelf ving er nog drie bij en kwam ook tot vier vissen.

Dat was het voor gisteren. Terug naar het hotel, maar onderweg trapte Bart plotseling hard op de rem en we moesten er vervolgens uit en de hengels pakken, want hij zag een poel die door het graven was ontstaan. Wij snel een streamer eraan en door het water gesleurd, maar het leverde niets op.Terug in het hotel alles weer geëvalueerd bij het bier en daarna aan tafel.